Een website over gamen met kinderen is niet compleet zonder een artikel over de relatie tussen geweld en games. Het is een populair onderwerp, zowel in de politiek als in de media.
Het onderwerp verdient meer aandacht, maar op dit moment geef ik vast een aantal punten ter overweging.
Het is erg moeilijk om de relatie tussen geweld en games te onderzoeken, en dit is ook nog nooit goed gedaan. De resultaten uit de onderzoeken die wel gedaan zijn, zijn tegenstrijdig. De onderzoeken waar games-tegenstanders mee zwaaien zijn vaak verbazingwekkend opgesteld. Zo bleek uit een bekend onderzoek dat mensen die een kwartier een game gespeeld hadden een luider geluid lieten horen aan hun "tegenstanders" dan mensen die niet gegamed hadden. Een luider geluid ja. Toch nauwelijks een indicator voor moorddadig gedrag. En al helemaal niet voor enig soort gedrag tien jaar na het spelen van de game.
In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is het aantal gewelddadige incidenten door jongeren de afgelopen 25 jaar enorm gedaald. Bijna alle jongens spelen games waarin enige vorm van geweld voorkomt. Als games echt zo'n slechte uitwerking hadden op jongeren, dan zou er veel meer in plaats van minder geweld voorkomen.
We vergeten hoe gewelddadig media vroeger was. Neem bijvoorbeeld de in de jaren zeventig zeer populaire science fiction serie Blake's 7. In deze BBC productie wordt geweld helemaal niet geschuwd. Grote groepen mensen worden om niets doodgeschoten en er wordt nauwelijks over gepraat. In die tijd werd dit (zoals veel Science Fiction) gezien als kinderserie. Zie voor een ander voorbeeld van zinloos geweld uit onze eigen jeugd deze Donald Duck strip. Het is niet waar dat alle daders van de laatste grote schietpartijen vervente gamers waren. Natuurlijk speelden sommigen van hen games waarin geweld voorkomt, het zou vreemd zijn als dat niet zo was, in een wereld waarin 90% van alle jongens deze spellen speelt. Het is wel interessant dat zodra er een gewelddadig incident plaatsvindt, er onmiddellijk zelfverklaarde deskundigen klaarstaan om een verband met games te leggen. Ze leken bijna teleurgesteld toen bleek dat de schutter van het Virginia Tech drama nooit games speelde. Bij een tragische moord in Engeland, waarbij een veertienjarige jongen overleed, werd een verband gelegd met het spel Manhunt. Achteraf bleek dat de dader dat spel helemaal niet in huis had, maar dat het slachtoffer Manhunt speelde.
Uit onderzoek blijkt dat het spelen van gewelddadige spelen een bepaald hersengebied activeert. Dit is echter ook het geval voor gewelddadige films.
Is er dan helemaal niets aan de hand? Jawel. Jonge kinderen, die al van zichzelf agressieve neigingen hebben, worden van het spelen van gewelddadige games nog wat agressiever. Het blijft heel belangrijk dat ouders hun kinderen in de gaten houden. Het ene kind is het andere niet en het ene spel is het andere niet.
Geweld is al van oudsher onderdeel van onze spelen en cultuur, van de Bijbel tot Shakespeare. Bijna alle kinderen spelen buiten spellen waarin in een bepaalde vorm van geweld voorkomt. Sprookjes zoals De Kleine Zeemeermin kunnen behoorlijk eng en gewelddadig zijn. Door middel van kunst, cultuur en spel verwerken we onze wereld en juist voor kinderen is spel de ideale mogelijkheid om te leren om te gaan met de (soms enge en gewelddadige) wereld om hun heen.
Games zijn niet per definitie erger dan andere vormen van gewelddadige spellen of media. Het is wel belangrijk om te zorgen dat de mate van geweld past bij de leeftijd. Net zoals in de videotheek films die voor volwassenen bedoeld zijn niet tussen de kinderfilms liggen, zouden in de speelgoedwinkel spellen met een 18+ PEGI classificatie ook niet tussen Mario Kart en Beestenboel moeten liggen.
